تدفین هلندی به روایت موزه درنتس در موزه ملی ایران - وبلاگ آموزشی و فنی

به گزارش وبلاگ آموزشی و فنی، نمایشگاه باستان شناسی و هنر هلند به روایت موزه درنتس که 11 مهر ماه سال گذشته در محل موزه ملی ایران افتتاح شد، تا 6 ماه یعنی 17 فروردین 98 قرار بود ادامه داشته باشد، اما این زمان تمدید شد و بازدیدکنندگان می توانند تا روز 31 مرداد سال جاری به این نمایشگاه بروند.

موزه درنتس یکی از قدیمی ترین موزه های هلند است که در سال 1233 خورشیدی تأسیس شد و در مرکز شهر آسن در مرکز استان درنته واقع شده است. این موزه با بیش از 90 هزار اثر باستان شناسی، مردم شناسی و هنری یکی از بزرگترین مجموعه آثار فرهنگی هلند را داراست. از مهمترین آثار این موزه می توان به مومیایی های طبیعی انسان که در باتلاق ها یافت شده اند، کهن ترین قایق چوبی دنیا، گنجینه طلای رومی بیلن و آثار نقاشانی چون موندریان و ونگوگ اشاره نمود. این موزه در سال های اخیر نمایشگاه های بین المللی بزرگ و موفقی را برپا نموده که از میان آنها می توان از نمایشگاه ارتش سفالین چین، گنجینه های طلای گرجستان و نمایشگاه ایران مهد تمدن نام برد.

به گزارش خبرگزاری مهر نمایشگاه حاضر با عنوان باستان شناسی و هنر سرزمین هلند به روایت موزه درنتس منتخبی از آثار این موزه شامل 331 ابزار سنگی، ظروف سفالین و فلزی، زیورآلات، سکه های رومی، مومیایی طبیعی انسان، تابلوهای نقاشی و سفال قرن نوزده و بیست و آثار دیگری است که در سه بخش باستان شناسی، هنر سفال و چینی و نقاشی به نمایش درآمده است.

اجساد درگذشتگان در گورهای ساده و گورهای محصور سنگ دفن می شدند در بیشتر تدفین ها اشیای تدفینی مانند انواع ظروف سفالی، شامل جام های قیفی شکل قرار داده می شد. بیشتر ظروف سفالی منقوش دارای شیارهایی هستند که با خمیره سفید رنگ پر شده اند. همچنین سر پیکان، تیغه داس، تبر و حتی اشیای تزئینی نیز در این گورها یافت شده اند.

نمونه هایی از این اشیای به دست آمده در گورها در گالری باستان شناسی نمایشگاه قابل بازدید است.

در دوره مفرغ نیز در سنت های تدفین تغییراتی دیده شده است. آنها مردگان را در تنه توخالی درختان دفن نموده و سپس بر روی آن یک تپه ایجاد می شد. در اواخر این دوره اجساد سوزانده و بقایای آنها را در طرف سفالی دفن می کردند. در این دوره تعداد زیادی از اشیای فلزی روزمره با اهداف آئینی در باتلاق ها دفن می شدند که آثاری مانند تبر سر نیزه خنجر و حتی اشیای زرین مانند دو دستبند کشف شده از آنها در نمایشگاه به نمایش گذاشته شده است.

از جالب ترین یافته هایی که به دلیل شرایط ویژه محیطی در چاله های باتلاقی حفظ شده اند بقایای انسانی هستند که با عنوان اجساد باتلاق شناخته می شوند قدیمی ترین جسد باتلاقی شناخته شده که از درنته به دست آمده مربوط به دوره مفرغ است که علاوه بر قسمت هایی از بدن، بخش های مختلفی از البسه مانند تکه هایی از زیر پوش پشمی، یک کلاه از پوست گوسفند، یک کفش از پوست گوزن و یک کلاه که احتمالاً از پوست گوساله دوخته شده نیز باقی مانده بود.

در دوره آهن نیز شماری مومیایی طبیعی انسان در باتلاق پیدا شده که بهترین نمونه آنها مرد اکسلورموند است. او بین سالهای 430 تا 205 پیش از میلاد می زیسته و در سال 1293 خورشیدی کشف شد. با توجه به اینکه در زمان کشف هنوز شیوه های امروزین ابداع نشده بود، برای حفظ جسد مومیایی آن را خشک کردند. در نتیجه شکل ظاهری جسد با زمان کشف آن تفاوت بسیاری دارد. در مجموع جسد کامل است و تنها ساعد و دست چپ، انگشتان، زانو و پای راست آن از بین رفته است. با توجه به سبیل و احتمالاً ریش می توان نتیجه گرفت که جسد مربوط به مردی است که طبق ویژگی های استخوانی کمتر از 45 سال سن داشته است. این مرد مومیایی شده نیز در داخل ویترینی در نمایشگاه موزه ملی ایران در معرض بازدید قرار گرفته است.

در دوره رومی که ژولیوس سزار فرماندار رومی سرزمین هلند را فتح کرد اجساد انسان را همچنان در باتلاق ها دفن می کردند که معروف ترین نمونه آن جسد دختری 16 ساله موسوم به یده است که بین سالهای 40 پیش از میلاد و 50 میلادی با طناب خفه شده و در باتلاق کوچکی دفن شده بود.

در اوایل قرون وسطی نیز از ویژگی های این دوره می توان به تدفین اسب اشاره نمود و در تدفین های انسان نیز دانه های شیشه ای چند رنگ، رکاب اسب یافت شده است که در نمایشگاه قابل مشاهده است.